سلام رفقا ـ این روزها یادآور حماسه هشت سال دفاع جانانه شما ملت ایران است از سرزمین مادریمان  به همین مناسبت خواهش می‌کنم به گوشه ای از دل نوشته های یک شهید بزرگ توجه فرمایید:

وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاء عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ

«(ای پیامبر!) هرگز گمان مبر کسانی که در راه خدا کشته شدند، مردگانند!، بلکه آنان زنده‌اند، و نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند»
 
شهدا، هدایای ملتی قهرمان به خدای بزرگ، برگزیدگان شایسته مردمی،‌ گلهای سرسبد تاریخ  
 
مگر ممکن است که ملتی آزاده و مستقل گردد بدون آنکه بهترین عزیزانش را قربانی کند.
 
خدايا تو را شكر مي‎كنم كه حسين را آفريدي، اي خداي حسين تو را شكر مي‎كنم كه راه پرافتخار شهادت را در جلوي پاي روندگان حق و حقيقت گذاشتي.

اي حسين، دلم گرفته و روحم پژمرده، در ميان طوفان حوادث كه همچون پر كاه ما را به اين طرف و آن طرف مي‎كشاند، مأيوس و دردمند، فقط برحسب وظيفه به مبارزه ادامه مي‎دهم و گاهگاهي آنقدر زير فشار روحي كوفته مي‎شوم كه براي فرار از درد و غم دست به دامان شهادت ميزنم تا از ميان اين گرداب وحشتناكي كه همه و انقلاب را فرو گرفته است لااقل گليم انساني خود را بيرون بكشم و اين عالم دون و اين مدعيان دروغين را ترك كنم و با دامني پاك و كفني خونين به لقاء پروردگار نائل آيم....

اي حسين، روزگار درازي بود كه هر انقلابي را مقدس مي‎شمردم و نام او را با ياد تو توام مي‎كردم و قلب خود را مي‎گشودم و انقلابيون را در قلب خود جاي مي‎دادم و به عشق تو او را دوست مي‎داشتم و به قداست تو او را مقدس مي‎شمردم و در راه كمك به او از هيچ فداكاري حتي بذل حيات و هستي خود دريغ نميكردم...
اما تجربه، درس بزرگ و تلخي به من داد كه اسلحه و كشتار و انقلاب و حتي شهادت به خودي خود نبايد مورد احترام و تقديس قرار گيرد، بلكه آنچه مهم است انسانيت، فداكاري در راه آرمان انسان‌ها، غلبه بر خودخواهي و غرور و مصالح پست مادي و ايمان به ارزش‌هاي الهي است.

اي حسين، امروز نيز تو را تقديس مي‎كنم، اما تقديسي عميق‎تر و پرشورتر كه تا اعماق وجودم و تا آسمان روحم به تو عشق مي‎ورزد و تو را مي‎خواهد و تو را مي‎جويد.

اي حسين، دردمندم، دلشكسته‎ام، و احساس مي‎كنم كه جز تو و راه تو داروئي ديگر تسكين بخش قلب سوزانم نيست.... اي حسين! در كربلا، تو يكايك شهدا را در آغوش مي‎كشيدی، مي‎بوسيدي، وداع مي‎كردي، آيا ممكن است،‌ هنگاميكه من نيز به خاك و خون خود مي‌غلطم، تو دست مهربان خود را بر قلب سوزان من بگذاري و عطش عشق مرا به تو و به خداي تو سيراب كني؟

                                                   دکتر مصطفی چمران

برای شادی روح تمام شهدا صلوات